METODA NeuroTaktylna ( autorstwa dr Swietłany Masgutowej)

Stymulacja systemu taktylnego (łac. tactilis – dotykalny) jest koncepcją opartą na badaniach i doniesieniach naukowców, którzy łączą zachowanie człowieka z procesami zachodzącymi w jego mózgu. Metoda bazuje również na podstawowych założeniach neurologii, integracji sensorycznej oraz psychologii.

Podczas terapii taktylnej poprzez wykorzystanie różnych technik masażu dochodzi do stymulacji receptorów znajdujących się w skórze oraz aktywacji rozwoju funkcji mózgowych i układu nerwowego. W trakcie terapii dostarczane są kontrolowane ilości bodźców sensorycznych – w głównej mierze dotykowych i proprioceptywnych. Czynności te mają na celu uruchomienie naturalnych mechanizmów rozwoju i samoregulacji organizmu.

Masaż należy wykonywać na tyle delikatnie by był on przyjemny, a jednocześnie wystarczająco mocno, by terapeuta mógł wykorzystać jego pobudzające działanie. Ruchy dłoni powinny być spokojne, wolne i rytmiczne, a siła dotyku odpowiednio dostosowana do wieku pacjenta oraz do rodzaju receptorów, które terapeuta chce stymulować. By zaktywizować wolne zakończenia nerwowe skóry należy przeprowadzić lekki, stymulujący masaż naskórka i skóry właściwej. Uciski o średniej intensywności pobudzają receptory odbierające bodźce o niskiej częstotliwości. By stymulować głębsze struktury skóry właściwej i tkanki podskórnej należy wprowadzić techniki o silniejszym nacisku dłoni, dzięki któremu dochodzi do aktywizacji mechanizmu interakcji związków skóry z mięśniami, ścięgnami i kośćmi.

Stymulacja systemu taktylnego znajduje zastosowanie jako samodzielna terapia bądź jako uzupełnienie innych metod terapeutycznych. Jest to koncepcja wspierająca rozwój dzieci z różnego rodzaju zaburzeniami neurologicznymi czy zaburzeniami procesów integracji sensorycznej. Co więcej, terapię taktylną można stosować profilaktycznie, by zapobiec wystąpieniu nieprawidłowości rozwojowych w przyszłości (m.in. u niemowląt i dzieci należącej do tzw. grupy ryzyka okołoporodowego.)

Wskazaniem do stosowania terapii taktylnej są:

• Opóźniony Rozwój Mowy
• deficyty mmięśniowe artykulatorów
• zaburzenia mowy (zwłaszcza jąkanie),
• mózgowe porażenie dziecięce,
• autyzm,
• agresywne zachowania,
• lęki i fobie,
• nadpobudliwość psychoruchowa,
• opóźnienia w rozwoju umysłowym,
• trudności w nauce.

Prowadzenie terapii taktylnej jest przeciwwskazane, jeżeli u pacjenta występuje:

• gorączka,
• ostre stany zapalne i stany alergiczne skóry,
• zapalenie węzłów chłonnych,
• krwotoki lub tendencje do ich występowania,
• skaleczenia skóry,
• wczesny okres po złamaniach, skręceniach, zwichnięciach,
• zapalenie i zakrzepica żył,
• niewyrównane wady serca.

Literatura:

Masgutowa Swietłana, „Neurokinezjologiczna terapia taktylna dr Swietłany Masgutowej. Metoda pracy z dziećmi i dorosłymi z wyzwaniami w psychoruchowym rozwoju”, Międzynarodowy Instytut NeuroKinezjologii Rozwoju Ruchowego Integracji Odruchów, Koszalin 2005